راھبری شرکتی و اخلاق در کسب و کار

رشد روزافزون شرکت ها و جدایی ناگزیر مالکیت از مدیریت، مشکلات نمایندگی را به دنبال داشته است. در چنین شرایطی، راهکارها و ابزارهایی که بتوان از طریق آنها تضاد منافع به وجود آمده میان مالکان و مدیران را به نوعی تعدیل و مشکلات نمایندگی را به حداقل ممکن رساند، از اهمیت ویژه ای برخوردار شده است. از میان این ابزارها، راهبری شرکتی و مکانیزمهای آن، نمود گسترده ای در جامعه پیدا کرده و مورد توجه اقشار مختلفی از خبرگان و تصمیم گیرندگان مالی و اقتصادی قرار گرفته است. از سوی دیگر، رسوایی های مالی اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ باعث عدم اعتماد سرمایه گذاران به گزارشات مالی شد که توسط شرکت های عام ارائه می گردید. بحرانهای مالی شرکت های خوشنام و معروفی مثل انرون و ورلد کام میلیاردها دلار به سرمایهگذاران و اعضای صندوقهای بازنشستگی زیان وارد کرد. در ایران نیز وقوع برخی رسوایی های مالی در تعدادی از بانک های کشور، زیان زیادی به جامعه و بدنه دولت وارد آورد. این رسوایی ها به طرح یک سوال بنیادی منجر گردید: «پس اعضای هیأت مدیره، مدیران، حسابرسان، مشاوران حقوقی، تحلیلگران مالی و حتی استانداردگذاران و تدوین کنندگان قوانین و مقررات کجا بودند؟» به عبارت دیگر «نقش عدم حضور یک سیستم راهبری شرکتی مسئول، هوشیار و اثربخش در وقوع این

رسوایی ها چه بود؟»